Kryzys po narodzinach dziecka pojawia się niemal w każdej rodzinie, bez względu na to, jak bardzo wyczekiwane i kochane jest maleństwo. A to że kobieta może być w depresji, absolutnie nie oznacza, że nie chce lub nie kocha swojego dziecka. Może jednak tak właśnie się czuć, bo smutek który towarzyszy depresji jest jak szklany klosz, który oddziela kobietę od innych i nie pozwala odczuwać radości w relacjach z innymi.
Co to jest depresja poporodowa?
Depresja poporodowa to depresja, która pojawia się u kobiet wkrótce po urodzeniu dziecka. Czasami można zidentyfikować powód tej choroby, ale bardzo często nie ma żadnej oczywistej przyczyny. Bardzo trudno jest sobie ją uzmysłowić, zwłaszcza gdy dziecko jest upragnione i z niecierpliwością oczekiwane.
Nie ma dokładnych danych, nie wiadomo na pewno co jest przyczyną depresji, zwłaszcza tuż po tak pięknym wydarzeniu jak narodziny dziecka. Prawdopodobnie nie jest to jedna przyczyna, ale kilka, które w tym wyjątkowym czasie nałożyły się na siebie.
Kiedy może zacząć się depresja poporodowa?
Ten rodzaj trudności emocjonalnych jest znacznie poważniejszy niż tzw. „baby blues”. Pojawia się wciągu pierwszych 6 miesięcy po porodzie u 10 do 20% kobiet. W większości przypadków choroba rozpoczyna się w pierwszym miesiącu po narodzinach dziecka.
„Baby blues” czy depresja poporodowa?
Około połowa kobiet przez kilka dni po porodzie odczuwa smutek, przygnębienie, niepewność, zmiany nastrojów i może być płaczliwa, im większe wyczerpanie matki, tym bardziej da się we znaki poporodowa huśtawka nastrojów. To uczucie, nazywane „baby blues”, mija bez śladu po około dwóch tygodniach, gdy ustabilizują się hormony w organizmie kobiety.
Natomiast, jeżeli taki stan utrzymuje się dłużej, możemy mówić już o depresji poporodowej.
Jakie mogą być objawy depresji poporodowej?
Jeśli zaobserwujesz u siebie co najmniej trzy z poniższych sygnałów trwających dłużej niż kilkanaście dni, świadczyć to może o tym, że przeżywasz depresję poporodową.
- Smutek – czujesz się okropnie, jesteś smutna i przygnębiona przez większość dnia, towarzyszy Ci rozżalenie i masz obniżony nastrój, może być też tak że przez kilka dni że czujesz się lepiej, ale po nich następują jeszcze gorsze, które mogą prowadzić Cię nawet do rozpaczy;
- Przygnębienie – masz poczucie, że nic Cię nie cieszy, nawet rzeczy, które kiedyś sprawiały Ci radość;
- Drażliwość – możesz czuć się poirytowana, co więcej możesz zacząć okazywać to swoim starszym dzieciom. Możesz denerwować się też na maleństwo, chociaż najczęściej denerwujesz się na swojego partnera, który tak do końca może nie rozumieć, co się z tobą dzieje;
- Lęk – bardzo często odczuwasz lęk, martwisz się tak bardzo, że twoje dziecko może zacząć głośno płakać, zachłysnąć się, może to się ujawniać w różny sposób, np. kilka razy wzywałaś już pediatrę, w obawie, że dziecko jest chore, ale wszystko okazało się w porządku; boisz się sama zostawać w domu, boisz się, że ktoś Cię źle oceni w roli matki itd. Mając depresje poczucie lęku może być wręcz obezwładniające;
- Poczucie winy – masz poczucie, że jesteś złą matką, nie radzisz sobie z opieką nad dzieckiem i to nie ma szans się zmienić, obwiniasz siebie niemal o wszystko. Depresja ma wpływ na Twój sposób myślenia i masz tendencje do postrzegania siebie w negatywnym świetle, możesz mieć przeświadczenie, że do niczego się nie nadajesz albo, że to że jesteś chora, to wyłącznie twoja wina.
- Brak perspektyw – masz poczucie, że nikt nie jest w stanie Ci pomóc, że nigdy nie będzie tak, jak sobie wymarzyłaś;
- Nie radzenie sobie z obowiązkami – bardzo trudno jest Ci podjąć najprostsze decyzje, np. czy wyjść dziś na spacer, jak ubrać dziecko; wydaje ci się, że na nic nie masz czasu, że nic nie potrafisz zrobić tak jak trzeba i że nic na to nie potrafisz zaradzić. Możesz mieć trudności z organizowaniem sobie czasu.
- Apatia – niechętnie wstajesz z łóżka, nie masz nawet siły, aby się umyć, ubrać, zadbać o siebie, nie mówiąc już o sprzątaniu, czy innych czynnościach domowych;
- Brak lub nadmiar apetytu – straciłaś apetyt, zapominasz o jedzeniu, co może pogłębić zmęczenie i drażliwość lub wręcz przeciwnie – „zajadasz” swój smutek, a później czujesz się źle z powodu rosnącej wagi ciała;
- Problemy ze snem – masz trudności ze snem, nie możesz zasnąć mimo że jesteś zmęczona, albo śpisz bardzo płytko, łatwo się wybudzasz, budzisz się bardzo wcześnie rano, mimo że Twoje dziecko jeszcze śpi;
- Zmęczenie – wszystkie matki, opiekujące się niemowlęciem czują się zmęczone, ale depresja poporodowa może powodować, że czujesz się tak wyczerpana jak podczas ciężkiej pracy fizycznej;
- Seks – mając małe dziecko, możesz być zmęczona lub z innych powodów odsuwać ten temat od siebie, nawet mimo że partner ma ochotę na zbliżenia. Jednak w przypadku depresji poporodowej, nie odczuwasz żadnego zainteresowania strefą intymną.
Kiedy jest większe ryzyko depresji poporodowej?
Ryzyko depresji poporodowej może być zwiększone u kobiet, które:
- miały depresję (zwłaszcza depresję poporodową) w przeszłości;
- nie mają wsparcia ze strony partnera;
- mają chore dziecko albo wcześniaka;
- straciły własną matkę w dzieciństwie;
- doświadczyły niedawno kilku stresujących wydarzeń w swoim życiu, np. utraty bliskiej osoby, bezrobocia, kłopotów finansowych lub mieszkaniowych.
Ważne jest również, że depresja poporodowa może jednak wystąpić u osób, które nie doświadczają żadnego z wyżej wymienionych problemów. Natomiast osoby, u których te problemy wystąpią, niekoniecznie muszą zachorować na depresję poporodową.
Dlaczego skorzystać z terapii?
U wielu kobiet nastąpi poprawa nawet bez żadnego leczenia. Jednak na poprawę sytuacji i stanu zdrowia mogą czekać tygodnie, miesiące, a czasami nawet dłużej.
Warto tutaj wspomnieć, że taka sytuacja może negatywnie wpłynąć na relacje z dzieckiem, rodziną i najważniejsze – z partnerem, który będzie się czuł odrzucony. Zatem, im krócej trwa choroba tym lepiej. Bardzo ważne jest, żeby uzyskać pomoc jak najwcześniej, walczyć z depresją, pielęgnować więź ze swoim dzieckiem i pomóc mu prawidłowo się rozwijać.
Terapia czaszkowo krzyżowa pomocna w leczeniu depresji poporodowej
Terapia czaszkowo-krzyżowa jest nieinwazyjna i delikatna. Polega na pracy w obrębie czaszki, miednicy, przepon ciała, kręgosłupa i kości krzyżowej. Jej celem jest rozluźnienie napięć struktur łączno-tkankowych powodujące uwolnienie blokad w ciele i psychice człowieka pozostałych między innymi po chorobach czy traumatycznych przeżyciach.
Przez delikatny dotyk przywracana jest równowaga w systemie czaszkowo-krzyżowym, co pozytywnie wpływa na pracę centralnego układu nerwowego. Stymuluje procesy autoregulacji i regeneracji organizmu, co wywiera pozytywny wpływ na każdy aspekt naszego funkcjonowania – ciało, umysł i emocje.
TCK, poza usuwaniem dolegliwości fizycznych, normalizuje pracę narządów wywołując bodźce, które uruchamiają procesy samoleczenia organizmu, usuwa blokady, odblokowuje emocje. Terapia poprawia krążenie w naczyniach, ukrwienie narządów i pracę układu nerwowego.
Więcej o terapii czaszkowo-krzyżowej TUTAJ. Terapia może być świetną główną metodą leczenia depresji poporodowej lub być wspomaganiem do innych metod leczenia. Zapraszamy do kontaktu i do gabinetu na konsultacje, rozmowy i na terapie.
Źródło: www.gdzierodzic.info; www.rcpsych.ac.uk