„Jeżeli nie możemy czegoś zmierzyć, nauka nie przyzna, że to istnieje – i właśnie dlatego nauki ścisłe nie zajmują się takimi „niebytami”, jak emocje, umysł, dusza czy duch.
Candace Pert „Molekuły emocji”
Niezwykła książka, która uświadamia nam, jak bardzo nasz duch jest powiązany z ciałem, jak bardzo zdrowie i choroba są uzależnione od pięknej współpracy tych dwóch przestrzeni, jedno wpływa na drugie i odwrotnie, zdrowie zależne jest nie tylko od ciała, ale też, albo właśnie przede wszystkim – od ducha i naszego z nim kontaktu, naszej świadomości. Jak ważne jest wyjście z naszych mrocznych zakamarków, z traum, które często uśpione, w nas drzemią.
Książka, też bardzo mocno uświadamia nam w jakim świecie żyjemy, w jakiej iluzji „normalności” albo co się z nami dzieje, jako gatunku ludzkiego, że godzimy się, albo uznajemy za „normalne” sprawy, rzeczy, sytuacje, które po krótszym lub dłuższym zastanowieniu – nie powinny być uznane za „normalne”. Stań z boku, pomyśl… Jak żyjemy? W jakim świecie żyjemy? Jakim regułom się podporządkowujemy? Jak jesteśmy „związani” obowiązkami, schematami, przyzwyczajeniami albo obawą przed zmianą, przed zmianą postawy na inną niż „wszyscy”.
Autor – Gabor Mate, to znany mówca specjalizujący się w temacie uzależnień, stresu i rozwoju w dzieciństwie.
Książka jest opisana w następujący sposób:
„W ciągu czterdziestu lat doświadczenia klinicznego Mate uznał dominujące rozumienie „normalności” za fałszywe i nieuwzględniające roli, jaką trauma, stres i presja współczesnego życia wywierają na nasze ciała i umysły kosztem dobrego zdrowia. Pomimo wiedzy i zaawansowanych technologii zachodnia medycyna często nie traktuje człowieka całościowo, ignorując to, jak toksyczna jest dzisiejsza kultura, która obciąża organizm, układ odpornościowy i osłabia równowagę emocjonalną.
Mate obala mity na temat przyczyn chorób, łączy kropki między chorobami jednostek a pogarszającą się kondycją społeczeństwa i oferuje pełen współczucia przewodnik po zdrowiu i leczeniu.”
Kilka cytatów:
„Jesteśmy pochłonięci rozmaitymi zajęciami, które pociągają nas nie dlatego, że są potrzebne, inspirujące czy krzepiące albo wzbogacają nasze życie lub nadają mu sens, ale z tego prostego powodu, że unicestwiają teraźniejszość. Jakim absurdem jest odkładanie pieniędzy na zakup najnowszych urządzeń „oszczędzających czas”, by móc ten czas lepiej „zabijać”. Świadomości chwili stała się źródłem lęków. Późny kapitalizm jest niezrównany w podsycaniu poczucia lęku przed chwilą obecną – tak naprawdę znaczna część jego sukcesu jest uzależniona od rozdźwięku między nami a teraźniejszością, naszym największym darem, przy czym rozdźwięk ten staje się coraz szerszy, mają go zaś wypełnić fałszywe produkty i sztuczne rozrywki kultury konsumpcyjnej.”
„W większości przypadków trauma ma charakter wielopokoleniowy. Przechodzi z rodzica na dziecko, rozciągając się z przeszłości w przyszłość. Przekazujemy potomstwu, to z czym sami się nie uporaliśmy. Dom staje się miejscem, w którym nieświadomie odtwarzamy scenariusze przypominające sytuacje, w których zostaliśmy zranieni w dzieciństwie. (…)
Próba dystansowania się od świadomości traumy ogranicza naszą zdolność wglądu w siebie. I na odwrót, kształtowanie na jej podstawie twardej jak skała tożsamości – niezależnie od tego, czy chodzi o postawę obronną, cynizm czy użalanie się nad sobą – oznacza niezrozumienie i utratę sposobności do uzdrowienia, ponieważ z definicji trauma reprezentuje wypaczenie i ograniczenie naszego potencjału. Wyjście naprzeciw traumie bez wypierania się jej lub przesadnego identyfikowania się z nią wskazuje możliwości odzyskania zdrowia i równowagi.”
„Poważne przypadłości cielesne i umysłowe są jedynie najświeższymi i najgłośniejszymi protestami płynącymi z tych ważnych części nas samych, z którymi utraciliśmy kontakt. Aby te drastyczne sygnały stały się mniej potrzebne, możemy nauczyć się lepiej wsłuchiwać w wysłane przez życie subtelniejsze ostrzeżenia i kierować się nimi, zanim przemienią się w głośne żądania.”
Zapraszam do lektury!