Ustawienia Hellingera

Ustawienia czyli „porządki miłości”

To piękne hasło przyświeca ustawieniom systemowym, których twórcą jest Bert Hellinger. „Porządki miłości” to wyodrębnione i zbiorczo nazwane przez Hellingera pewne prawidłowości, które pojawiają się podczas pracy z ustawieniami. Czasami są to proste zdania jak: „Dziękuję” czy „To, co twoje, zostawiam przy tobie”, ale również działania jak krok w tył, czy krok do przodu albo wynikający ze spontanicznej potrzeby pokłon.

Praca z ustawieniami Berta Hellingera

Jak pisze Damian Janus, psycholog, filozof i religioznawca w swojej książce pt. „Ustawienia systemowe Berta Hellingera. Przełom w psychoterapii i wiedzy o człowieku” –

„Praca z ustawieniami umożliwia klientowi oraz jego systemowi rodzinnemu ponowne wejście na drogę tych porządków. Mimo, że są one przez nas nieświadomie pożądane, w realnym życiu nieraz się poza nie wykracza. Powstaje wtedy nieporządek i transgeneracyjne negatywne oddziaływanie między członkami rodziny.

Oddziaływanie będącego w nieporządku systemu rodzinnego oraz przyjmowana wobec niego postawa to przyczyny wielu negatywnych zjawisk od porażek życiowych i złego nastroju, przez problemy psychiczne i trudności zawodowe, po ciężkie choroby, wypadki i samobójstwa.

Nie oznacza to oczywiście, że rodzina jest źródłem problemów.

Wręcz przeciwnie, wprowadzenie porządków systemowych umożliwia zostawienie tego, co nas obciążało i otwarcie się na siłę płynącą od przodków, a tym samym na odzyskanie zdrowia, sprawności i zadowolenia z życia. (…)

Zasadniczo porządku miłości polegają na:

włączeniu wykluczonych (na przykład abortowanego dziecka);
ujawnieniu więzi (na przykład z nieznanym dotąd ojcem biologicznym);
uszanowaniu więzi (na przykład w stosunku do owego nieznanego wcześniej ojca biologicznego lub ojca, który był znienawidzony);
wprowadzeniu hierarchii (na przykład pomiędzy rodzicami i dziećmi lub w rodzeństwie);
oddaniu cudzej bądź przyjęciu własnej odpowiedzialności (na przykład w formie rezygnacji z próby „ocalenia” rodzica);
dobrym wyrównaniu (na przykład przez podziękowanie);
przyjęciu identyfikacji męskiej lub kobiecej, poprzez „stanięcie z boku” ojca lub matki. (…)

Wprowadzenie tych porządków do ustawienia zawsze przynosi ulgę, poczucie odbarczenia (odczucie pozbycia się „ciężaru”) i nową energię. (…)

Do porządków miłości należą także:

wewnętrzne przyjęcie rodziców;
uszanowanie poprzedniego partnera, aby mógł się udać w nowy związek;
pozostawienie w systemie dziecka, które straciło rodziców;
w przypadku adopcji – uszanowanie rodziców biologicznych;
w przypadku rozwodu – uszanowanie dziecka drugiego rodzica;
wliczanie do rodzeństwa martwo urodzonego dziecka.

Również Bert Hellinger w swojej biografii pt. „Moje życie, moja praca” pisze: „Moją zasługą było odkrycie zasad działających w systemach rodzinnych. Istotny wgląd w porządki regulujące relacje między ludźmi osiągałem powoli, krok po kroku, a droga do ich poznania była bardzo długa. (…) Te prawidłowości nie mają nic wspólnego z zasadami etyki czy moralności, nie kierują się też rozumem. Działanie niezgodne z nimi wywołuje psychiczne cierpienie, a także choroby fizyczne. Są to uniwersalne, żelazne zasady. Nazwałem je „porządkami miłości”.

Jak ustawienia wpływają na nasze życie

„Bert Hellinger pokazuje nową perspektywę pracy i życia. Zwykle żyjemy pochłonięci sobą, swoimi myślami, pragnieniami, zmartwieniami, marzeniami. A nasze życie to nieustanna walka, aby było tak, jak chcemy.

Tu pokazana jest inna perspektywa. Oddajemy się temu, co wielkie. I nie jest to akt poświęcenia czy wyrzeczenia. Łączymy się z tym, co wielkie, poprzez przyjęcie całej rzeczywistości, jaka nas otacza, bez wartościującego osądu, z pokorą i wdzięcznością. Ten akt sprawia, że nasze życie nabiera głębokiego znaczenia.(…)

Często stajemy się kustoszami przeszłości i przyszłości, a to co najcenniejsze, bieżąca chwila, zostaje utracona.”

„Miłość zaklęta w chorobie” Bert Hellinger, Andrzej Nehrebecki

Nasze dziedzictwo

O tym jak wielkie znaczenie dla naszego zdrowia emocjonalnego i fizycznego ma traumatyczne dziedzictwo, pisze również Mark Wolynn w książce pt. „Nie zaczęło się od ciebie. Jak dziedziczona trauma wpływa na to, kim jesteśmy i jak zakończyć ten proces.”

„Depresja. Lęk. Przewlekły ból. Fobie. Obsesyjne myśli. Istnieją mocne dowody na to, że ich źródłem może nie być nasze własne doświadczenie ani nierównowaga chemiczna w mózgu, lecz przeżycia rodziców, dziadków, a nawet pradziadków. Najnowsze badania naukowe potwierdzają to co od dawna przeczuwało wielu specjalistów – traumę można odziedziczyć. Nawet jeżeli osoba, która jej doświadczyła, już zmarła, a jej historia została zapomniana lub przemilczana, wspomnienia i uczucia żyją w nas i są zapisane wszędzie, od genów po język, którym mówimy.”